म माथि सामूहिक बलात्कार गर्नेलाई मृत्युदण्ड दे सरकार

एक १५ वर्षीया किशोरी हरेक दिन प्रधानमन्त्रीनिवास बालुवाटारअघि आवेगयुक्त स्वरमा नारा लगाइरहेकी देखिन्छिन् । भर्खरै फक्रिँदै गरेको हँसिलो र निर्दोष मुहार उनको सबैले देख्छन् तर मनभित्रको ज्वाला देख्दैनन् । महिला हिंसाविरुद्धको नारा उनले जति भित्रैदेखि आत्मसात् गरेर अरू कसले लगाएको होला ?
छातीमा उमन अगेन्स्ट भायोलेन्स (हिंसाविरुद्ध महिला) को पोस्टर टाँसेर बालुवाटार अगाडि गत १६ गतेदेखि निरन्तर चिच्याइरहेकी छन् ज्ञानु बोहरा (नाम परिवर्तन) । त्यहाँ नारा लगाउनेमध्ये कतिलाई मिडियामा आउनु छ, कतिलाई आफ्नो संस्थाको नाम चम्काउनु छ तर उनलाई भने आफूमाथि सामूहिक बलात्कार गर्नेहरूलाई सजाय दिलाउनु छ ।गत चैतमा एसएलसी परीक्षा दिन दिदीको घर आएका बेला सामूहिक बलात्कारमा परेकी थिइन्, उनी । बैतडी जिल्ला कैलपाल गाविसकी ज्ञानु अहिले आफूमाथि भएको यौनहिंसाविरुद्ध आवाज उठाइरहेकी छन् । बुधबार बालुवाटार पुग्दा बलात्कारीलाई मृत्युदण्ड दे लेखिएको प्लेकार्ड उठाएर उभिएकी ज्ञानुले आफ्नो पीडादायी कथा सौर्यकर्मीसित यसरी साटिन्–

म सधैँ स्कुलमा फस्र्ट हुन्थेँ । स्कुलमा हुने खेलकुद कार्यक्रमदेखि अतिरिक्त क्रियाकलापमा पनि उत्तिकै अगाडि थिएँ । गाउँमा बाल क्लबकी अध्यक्ष पनि मै थिएँ । परिवार र स्कुलमा सबैले माया गर्थे ।
मेरो घर बैतडी जिल्ला कैलपाल गाविसमा पर्छ । अघिल्लो साल एसएलसी दिन पाटन (बैतडी) आएकी थिएँ । पाटनमा दिदीको घरमा बस्थेँ । चैतमा एसएलसी सुरु भयो । नेपाली र अंग्रेजी विषयको परीक्षा सिध्याएँ । राम्रो भएको थियो । गणितको तयारीमा थिएँ । एउटा गेसपेपर किन्न नजिकैको पुस्तक पसलमा गएकी थिएँ । गर्मी
असाध्य भएकाले प्यास लाग्यो । मैले पानी माग्दा त्यहीँ रहेको फोटो पसलवाला र पुस्तक पसलवाला (सागर भट्ट र अमर अवस्थी) ले ‘जुस खाऊ बहिनी’ भनेर मलाई गिलास दिए । मैले केही नसोची खाइदिएँ ।
म गेसपेपर किनेर घर फर्कें । साँझ परिसकेको थियो । बीच बाटोमा पुगेपछि तिनै दुई जनालाई देखेँ । तर, केही नबोली म सरासर आºनो बाटो लागेँ । दिदीको घर पुग्न पाटनबाट आधा घन्टा लाग्छ । बीच बाटोमै मलाई रिँगटा लाग्ने, टाउको दुख्ने, बान्ता आउन सुरु भयो । बल्ल–तल्ल घर पुगेँ । तर, झन् गाह्रो भयो । दिदीले खाना खान बोलाउनुभयो । म रोटी र दूध खाएर सुतेँ ।

म बाटोपट्टिको कोठामा सुत्थेँ । दिदी भान्सापट्टिको कोठामा सुत्नुहुन्थ्यो । मेरो दिदीको छोरी पनि मसँगै सुत्थी । तर, त्यसदिन दिदीको छोरी पनि उतै सुतिछ । मैले दिदीको छोरी आउली भनेर ढोका खुलै छाडेकी थिएँ । तर, एक्कासि तिनै दुईजना आए । कोठामा पस्नेबित्तिकै एक जनाले सिरानीले मुख छोप्यो र अर्कोले अँठ्यायो । एउटा सियोले जस्तै घोचेपछि चिच्याएँ । तर, प्रतिकार गर्न सकिनँ । बेहोस भएछु । उनीहरूले के–के गरे मैले केही थाहा पाइनँ ।

राति १२ बजेतिर ब्युँझिँदा पूरै जिउ दुखिरहेको थियो । एक ठाउँबाट अर्को ठाउँ चल्न पनि सकिनँ । आफैँ रुन थालेँ । तर, लाजले दिदीलाई भनिनँ । भोलिपल्ट बिहानै एक्लै गएर पुलिसलाई भनेँ । त्यसपछि बुबा र अंकललाई फोन गरेँ । उहाँहरू आउनुभयो । गाउँले र शिक्षकहरू पनि आए । अनि केन्द्राध्यक्षलाई भन्न लगाएर तिनीहरूलाई पक्राउन लगाएकी हुँ । त्यही दिन हामी बैतडी जिल्ला अदालतमा गएका हौं ।

एसएलसीमा डिस्टिङ्सन ल्याउने सपना थियो । शिक्षकहरूले पनि यही आशा गरेका थिए । तर, त्यस घटनाले मेरो सपना चकनाचुर भयो । मेरो दिमाग पनि खल्बलियो । कहिले बेहोसजस्तो हुन्थेँ । कहिले एक्लै बोलिराख्ने । चार महिनासम्म मेरो दिमाग ठीक भएन । म जुनबेला पनि ती बलात्कारीलाई काट्छु र मार्छु मात्र भन्थें । पछि मलाई उपचारका लागि बुबा र अंकलले पाटन अस्पताल लैजानुभयो । उपचारका क्रममा रक्षा नेपालकी मेनुका थापा दिदीसँग भेट भयो । उहाँले मलाई आफैँसँग राख्नुभयो ।
अहिले म निको भइसकेकी छु । १० महिनापछि बैतडी गएँ, बयान दिनलाई । पहिला बिमारीले गर्दा जानसकेकी थिइनँ । तर, पुस ७ गते म बयानका लागि जाँदा मेरो पक्षमा बयान दिने सबैलाई तिनीहरूले किनिसकेछन् । म र मेरो परिवार एक्लै बन्यो, त्यो अदालतमा । तैपनि, मैले हार मानिनँ । बलात्कारजस्तो विषयमा पनि राजनीतिक दलका पार्टीले दबाब दिएको देख्दा मलाई एकदमै घृणा लाग्यो । उनीहरू एमाले समर्थक भएकाले एमालेले मिल्न दबाब दिएको छ । अदालत परिसरमै सागर, अमर र तिनीहरूका परिवारले मेरो खुट्टामा टोपी राखेर माफी मागे । ‘अबदेखि यस्तो कहिल्यै गर्दैनौँ । ६ लाख रुपियाँ दिन्छौं, तिम्रो पढाइ खर्च, बिहे खर्च सबै दिन्छौँ मुद्दा फिर्ता लेऊ’ भने । तर, त्यति पैसाले मेरो जीवनमा लागेको दाग कसरी मेटिन्थ्यो ? मैले मानिनँ ।
अदालतमा पनि मलाई तिमी के सजाय माग्छ्यौ यी दोषीहरूका लागि भनेर सोध्दा मैले हाकाहाकी भनेँ, मृत्युदण्ड । हुन त मृत्युदण्डको व्यवस्था छैन कानुनमा । तर, कानुन त नयाँ बनाउन पनि सकिन्छ । यो मेरो जीवनको लडाइँ हो ।
त्यसपछि म मेरो गाउँ कैलपाल गएँ । त्यहाँ मलाई देखेर मेरा आफन्त र गाउँले भक्कानो फुटाएर रोएको देखेँ । सबैले मलाई माया गरे । विद्यालय जाँदा त सरहरू पनि मलाई देखेर रुनुभयो । स्कुलको लाइनमा अगाडि उभ्याएर हाम्रो गौरव भनेर मलाई थप्थप्याउनुभयो । हेडसर त झन् यति धेरै रुनुभयो कि मलाई नै अचम्म लाग्यो । सबैसामु मेरो प्रशंसा गर्दै मलाई फूलमाला लगाइदिनुभयो सरहरूले र विद्यार्थीहरूले ताली बजाए । मप्रति अझै पनि धेरै आशा रहेछ उहाँहरूलाई ।
यस वर्ष एसएलसीमा राम्रो अंक ल्याएर पास हुनै पर्छ मैले । पोहोर साल ती दुस्मनले मेरो जिन्दगीको साथसाथै मेरो पढाइ पनि बर्बाद पारे तर म हार्दिनँ । पढिरहेकी छु । मेरो स्वास्थ्यमा ढिलो सुधार आएकाले एसएलसीको फर्म नै छुटेको छ । मेनुका दिदीले परीक्षा नियन्त्रकसँग कुरा गर्नुभएको छ, जसरी पनि मिलाइदिनुस् भनेर । हेरौँ के हुन्छ